یکی از صفات پسندیده که فضیلت و بزرگی روح را جلوه گر، می سازد «عفو» می باشد. این صفت ارزنده با حلم تفاوت دارد و مرحله بالاتر از آن است، زیرا حلم عبارت است از بردباری و کظم غیظ یعنی فرونشاندن آتش غضب و خاموش کردن آن، ولی عفو عبارت است از درگذشتن از خطا و کار زشت دیگران و بیرون کردن ناراحتی و کینه از دل. قرآن کریم در آیه 134 سوره آل عمران این صفت را ستوده و کسانی را که از خطای مردم درمی گذرند را نیکوکار معرفی کرده است. بنابراین «حلم» مهار کردن غضب است در شرایطی که انسان با خلاف میل و توقع و انتظار خود روبه رو می شود و عفو، خارج ساختن کینه و کدورت و ناراحتی برای همیشه از دل و قلب است. امام صادق(ع)