سامرست موآم، لکنت زبان عجیبی داشت که تا آخر عمر نتوانست از دستش خلاص شود و زندگی اش را بدل به جهنم کرد. به همین دلیل هم نتوانست به دو شغل معتبر آبا و اجدادی اش یعنی کشیشی یا تحصیل در رشته حقوق رو آورد و به همین دلیل، نه اسقف یکی از مناطق انگلستان شد نه چمبرلین یا چرچیل. در 1892 در دانشکده پزشکی وابسته به بیمارستان سنت توماس در لمبت، واقع در جنوب لندن، پذیرفته شد. پنج سال پزشکی خواند و با دیدگاه علمی آشنا شد و با پیش زمینه ای که از کلاس های درس فلسفه «کونوفیشر» و مطالعاتی که در آثار شوپنهاور و اسپینوزا داشت، نسبت به جهان اطرافش - یعنی بیشتر نسبت به اوضاع سیاسی انگلستان ثروتمند که آدم های خیلی فقیری داشت - دچار بی اعتمادی و تلخ اندیشی شد که جهان نگری ادبی او را تا پایان عمر 91 ساله اش تحت تاثیر خود داشت.