پاهایم تا زانو در برف فرو می رفت و روزهایم تا خرخره درسیاهی. مرگ درکبودی چشم هایم قدم می زد و پاهایم در بوران محو می شد. درد چون پارچه های پیچیده دور زخم های تنم تامغزاستخوان می پیچید.

وزش بادهای خشمگین از بارش تگرگ خبر می داد اما هر چه منتظر می ماندم «کراک فروش» از راه نمی رسید ‎/

شاخه های بی برگ درختان برای دیدن خورشید لحظه ها را می شمردند و انگشت های بی جان من آخرین باقی مانده پول ها را ‎/ جنگ سختی بود بین من و خورشید. من و شاخه ها. جنگی میان من و تمام روزهای رفته و شاد. می دانستم درآن جنگ یا می بازم یا می میرم. بیشه روشنی نمی دیدم نه در دور و نه نزدیک. درکوچه پس کوچه های یخ بندان سرمی خوردم گاه با صورت، گاه با مغز!