از این پس، ستون ادبیات و اقتصاد که به گونه ای ظریف به استخراج مفاهیم اقتصادی جذاب ادبی می پردازد یکشنبه ها به چاپ خواهد رسید.

«... همچنین شاهد مناظره گرمی میان دو پروفسور بودم، در این باره که مفید ترین و موثر ترین روش جمع آوری پول که در عین حال موجب آزردگی خاطر مودی مالیاتی نشود، چیست. اولی اعتقاد داشت:

عادلانه ترین روش این است که ابتدا مالیاتی مشخص بر اعمال قبیحه و حماقت وضع کنیم و سپس در کنار آن بر هر فرد هم با نرخی منصفانه – که توسط همسایگانش تعیین می شود – مالیاتی قراردهیم، اما دومی نظرش کاملاخلاف این بود؛ او عقیده داشت آن خصوصیاتی از ذهن و جسم که مردان ارزش خود را با آن می سنجند، باید پایه مالیات قرار گیرند و نرخ مالیات هم بسته به اظهار افراد مبنی بر میزان برخورداری شان از این خصوصیات تعیین شود.

به این ترتیب، بالاترین مالیات بر مردانی بسته می شد که بیشترین جذابیت را برای جنس مخالف داشتند و برای این امر هم به شهادت خود آنها در مورد کمیت و کیفیت التفاتاتی که از جانب بانوان دریافت داشته اند استناد می شد.

همچنین از شوخ طبعی، رشادت و ادب نیز به همین شکل و با اظهار خود فرد مبنی بر میزان بهره مندی اش از آنها، مالیات گرفته می شد. اما، بر شرافت، عدالت، فرزانگی و فضل و کمال نباید مالیاتی وضع می شد، زیرا هیچ مردی نه حاضر است وجود این خصوصیات را در همسایه اش بپذیرد و نه حاضر است برای وجود آنها در خودش پولی بپردازد. پیشنهاد او این بود که از زنان هم بر پایه زیبایی و مهارت در لباس پوشیدن مالیات گرفته شود و آنان نیز مانند مردان، خود در مورد میزان برخورداری شان از این کیفیات قضاوت کنند، اما در مورد زنان، وفاداری، نجابت، عقل سلیم و خوش خلقی را نباید پایه مالیات قرار داد، زیرا در آن صورت عواید حاصل حتی کفاف هزینه های جمع آوری مالیات را نیز نخواهد داد.