وقتی درخت خرمالوی همسایه از لبه دیوار سیمانی به پنجره ما سرک می کشد و سلام می دهد، من حس می کنم زنده ام و هنوز فرصت هست.

من منتظرم! منتظر تولد یک شکاف، یک گسل عظیم که سرانجام بین بودن و نبودن فاصله می اندازد. آن وقت برای همیشه هستم. کنار دریچه ای که مرا به نور، اکسیژن، طبیعت، حقیقت و حق پیوند می زند. کنار دریچه ای که اصالت روشن بشری را به ذهن خسته زمین جاری می سازد. بهار! صفحه سیاه سکوت را بشکن و خوابهایم را تعبیر کن. مرا از برزخ میان ماندن و رهسپار شدن برهان. یخ های روحمان را با آفتاب شادی های جاودانه ذوب کن و از درونمان چشمه ای بجوشان. بهار! آیا تو هم بر این باوری که ماموریت فرزندان آدم رفتن و رسیدن است؟