این روزها زیاد از ناحیه محوری، شهروندمداری، محله محوری و... می شنویم. اگر شهر را به مثابه یک موجود زنده و ارگانیک فرض کنیم در آن صورت محله به عنوان عنصر اصلی و بنیادی این موجود زنده عمل خواهد کرد. محله محوری باید مبتنی بر مهندسی اجتماعی باشد و علاوه بر نگرش کلان در مقیاس های وسیع شهری به مقیاس محلی نیز توجه ویژه ای شود. که این نتایج ملموس تر و به مراتب قابل درک تری را در بهبود و ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان خواهد داشت. ناحیه (محله) محوری بیش از هر چیز اولانیازمند سازماندهی و بازسازی و ترمیم کادر متخصص و تنظیم چارت سازمانی براساس سلسله مراتب علمی، تخصصی و دانش فنی می باشد و ثانیا نیازمند انسجام و یکپارچگی ساکنین در یک اجتماع محله ای و تقویت بسترها و زمینه های هویت ساز محله ای است. نهادهای محلی، سازمان های غیردولتی و تشکل های داوطلب محلی و همچنین فرهنگ سازی نیز از عناصر کلیدی این نوع نگرش می باشد. در حال حاضر حلقه گمشده این طرح خوب و کارساز که سابقه آن در کشورهای درحال توسعه به چندین دهه می رسد عدم وجود افراد تحصیل کرده و متخصص در نظام سلسه مراتبی نیروی انسانی می باشد که ورود متخصصان به این چرخه با مقاومت های بی شماری روبرو می شود.

که این خود تقابل روزمرگی با نوآوری است. و اما درخصوص فرمایشات سخنگوی محترم شورای شهر تهران (همشهری- 28 مهرماه) که فرمودند: «با توجه به اینکه سلاح سواد و تحصیلات نیروهای نواحی پائین است، چطور می خواهیم یکباره سطح تحصیلات نواحی را بالاببریم و از کجا قرار است این همه نیرو پیدا کنیم؟» لازم به ذکر است که سطح تحصیلات در سازمان ها بالاست ولی عرصه برای فعالیت مهیا نیست و مدیریت سنتی و موروثی را چاره ای جز مقاومت برای بقاء نمی باشد! بنابراین حیف است چنین طرح مفید و حیاتی که با جرات و شجاعت و تدبیر مثال زدنی مدیریت کلان شهری بعد از چندین دوره سکون به مرحله اجرا درآمده به هدف نهایی نرسد.