این بار نوبت دماوند بود: دماوندی که با داشتن بلندترین قله در ایران به عنوان نمادی برای این کشور شناخته شده است: قله یی که روزگاری که تهران هنوز تبدیل به کلانشهر نشده بود مهمان همیشگی خانه های تهرانی ها بود. فقط کافی بود پنجره های خانه را باز کنی تا یکی از زیباترین تابلو های طبیعی همیشگی را داشته باشی. اما این تصویر هم مانند بسیاری از تصویرهای طبیعی تهران عمر طولانی نداشت. تهران به سرعت بزرگ و بزرگ تر شد و با همان سرعت، تمام باغ هایش و نهر هایش جایش را به آسمانخراش های بی هویتی داد که به جای دماوند نماد این شهر شد. تهران شد شهر آپارتمان ها و دیگر تابلوی چهار فصلی در پنجره های خانه های آن وجود نداشت.