ای نفس بارها «سفرکردن» را تجربه کرده ای. وقتی می خواهی بار سفر ببندی، حواست را جمع می کنی چیز زایدی همراه خود برنداری که تا حد ممکن سبکبار باشی. در عین حال از آنچه برای سفر ضروری است، غفلت نمی کنی و مجهز و آماده راه می افتی. گرچه عمر این سفرهای دنیا مثل خود دنیا چند روزی بیشتر نیست اما قبل از سفر حسابی دغدغه داری، زیرا می خواهی با زندگی عادی فاصله بگیری و آن را ترک کنی و وارد فضای تازه ای بشوی، باید خانه و زندگی و زن و فرزند و بستگان و تعلقات خود را رها کنی و موقتا از آنها دست بشویی.

ای نفس چگونه است که یک سفر چند روزه که تجربه جدیدی است، این گونه فکر و ذکر تو را به خود جلب می کند، اما چرا نسبت به سفر ابدی که در پیش داری و تجربه ای از آن نداری، از زمان بی اطلاعی و ناگهان بانگ رحیل در می دهند و فرصت سرخاراندن هم به تو نمی دهند، اینقدر بی خیالی؟ ! آیا توشه شایسته برای سفر ابدی که ایمان وعمل صالح است، آماده داری! آیا بار اضافی گناه که کمرت را در راه می شکند و استخوانهایت را خرد می کند، زیاد در توشه سفرت نداری؟

آه، آه، از توشه ناچیز و راه بسیار دراز!