ای نفس به هر دری می زنی که پول در بیاوری و اسکناس روی اسکناس، دلار روی دلار و یورو روی یورو بگذاری و حسابهای بانکی خود را پرکنی. دنبال این هستی که یک خانه را به دو خانه و دو خانه را بیشتر کنی. کنار دریا و در منطقه ییلاقی ویلایی و در قشلاق ویلایی دیگر می سازی. این ثروت اندوزی برای چیست؟ نمی دانی در حرامش عذاب و در حلالش حساب است. در آن روز عظیم و سخت رستاخیز چگونه می خواهی تا ق&ران آخر حساب آن را پس بدهی؟! تولید ثروت قابل توجیه است، به شرطی که نفع آن به مردم برسد. مگر نشنیده ای که امام علی (ع) درآمد هنگفتی از کشاورزی به دست می آورد، ولی همه را در راه خدا صرف می کرد. نکند ثروت را افزون می کنی که به «بی نیازی» و «غنا» دست پیدا کنی. اما تجربه نشان داده است، هر کس ثروتش بیشتر است احساس نیازش افزونتر است، نه تنها از افزایش و «کثرت» مال سیر نمی شود، بلکه احساس حرص و گرسنگی اش بیشتر و بیشتر می شود.

ای نفس! حدیث قدسی را با گوش جان بشنو، شاید پند و عبرت بگیری!

«خدای کریم به حضرت داوود (ع) وحی کرد: من غنا (بی نیازی) را در قناعت قرار داده ام و مردم آن را در فزونی مال طلب می کنند و آن را نمی یابند!»