ای نفس! خوب است انسان عزت نفس داشته باشد، عزیز و مورد احترام باشد، اما سوراخ دعا را گم کرده ای. عزت را در دربار سلاطین و نزد کاخ سفید و الیزه و کاخ سبز اموی جستجو می کنی، عزت را در سرای قدرتمندان و زورمداران طلب می کنی؟! مثل بعضی از این شیخ ها و امیرها و شاه مقبور یک روز در میان به کارتر و بوش و... دخیل می بندی، مثل بعضی از این روشنفکران مرعوب و وابسته وطنی به سردمداران کفر و نفاق پناهنده می شوی! آخر نمی دانی که عزت نزد خدا و رسول و مومنان است.

(و لله العزه و لرسوله و للمومنین و لکن المنافقین لایعلمون. منافقون-8)

ای نفس! حدیث تو، حدیث ساحران است که عزت را نزد فرعون می جستند (و قالو بعزه فرعون انا لنحن الغالبون. شعرا -44) در حالی که عزت انحصارا نزد خداست (من کان یرید العزه فلله العزه جمیعا. فاطر-10)

ای نفس، عزت در طاعت و بندگی خدا نهفته است و بس. بندگی غیرخدا راهی به عزت نیست، بلکه سراب است. در حدیث قدسی آمده که خدا به حضرت داوود(ع) وحی کرد: «من عزت را در بندگی و اطاعت خود قرار داده ام، ولی مردم آن را در خدمت سلطان جستجو می کنند و آن را نمی یابند.»