ای نفس! آیا می دانی فرزندان تو وسیله آزمایش تو هستند؟ (انما اموالکم و اولادکم فتنه، تغابن 15-). حال که این طور است، از این آزمایش و امتحان چگونه می خواهی بیرون بروی؟ نتیجه این آزمایش قبولی است یا مردودی؟ آیا حاضری به خاطر فرزند، دست به کارهای حرام و ناپسند بزنی؟ آیا حاضری به خاطر محبت به فرزند، دین خود را فدای دنیای او کنی؟ آیا به خاطر او حق را ناحق نمی کنی؟ آیا اگر خلافی از وی سرزد، زیر سبیلی در نمی کنی؟ اگر خواست از عنوان تو در عالم سیاست، اقتصاد یا قضا سوءاستفاده کند، چه برخوردی با وی داری؟ آیا او را منع می کنی یا چون جگر گوشه تو است از وی حمایت هم می کنی؟ آیا اگر «آقازاده» تو کلاه منوچهر را برداشت و سر مینو گذاشت، او را تشویق می کنی یا تنبیه؟ آیا اگر در میدان سیاست و اقتصاد گرفتار فساد شد، از وی تبری می جویی یا تولی؟ ! واقعا ای نفس کارت بس مشکل است. از طرفی او فرزند دلبند تو است و از طرف دیگر باید انصاف و قانون و حقوق مردم را بر او ترجیح دهی؟ از طرفی باید رضای خاطر فرزند را جلب کنی و از طرف دیگر باید مراقب باشی حمایت از وی باعث بی اعتمادی جامعه و قهر خدا نشود. پس راستی، ای نفس فرزندان «فتنه» هستند.