ای نفس نه فقط اولاد و اموال “فتنه” و وسیله آزمایشند، بلکه هرچه خدا در این دنیا به تو عنایت کرده از پدر، فرزند، برادر، همسر، قوم و خویشان، اموالی که گردآورده ای، شغل و حرفه و مقام و تجارت و کاخ و کوخ همه و همه عاریتی، امانتی و برای تو وسیله آزمایش و به تعبیر قرآن “فتنه”اند.

ای نفس ممکن است سال ها بگذرد و تعارض بین خداخواهی با پدر، فرزند، همسر، مال، کاخ و مقام خواهی پدید نیاید. اما اگر روز حادثه رسید و امر دایر شد بین اینکه خدا، رسول و جهاد در راه او را برگزینی و یا موارد برشمرده شده مثل مال، فرزند و زن و مقام را کدام را ترجیح می دهی؟ آیا کاخ و پست و فرزند و همسر را بهانه کرده و به جبهه نمی روی، آیا خرماها را می چسبی و خدا را رها می کنی؟ آیا اگر پای تجارت پیش آمد، پشت رسول خدا و جانشین او را خالی و او را رها می کنی؟ اینجاست که دو نوع رویکرد پدید می آید. دسته ای خود و هرچه دارند را امانت خدا و وسیله آزمایش در راه خدا می دانند و در روز واقعه پاکبازانه همه چیز را به مالک اصلی آن تقدیم می کنند ودسته دیگر خود را مالک خود ودارایی های خود می دانند و نمی توانند از آنها دل بکنند. ای نفس محاسبه کن تو جزء کدام دسته ای؟! (ای رسول ما به مردم بگو، اگر شما پدران و پسران و برادران و زنان و خویشاوندان خود و اموالی که جمع آ ورده اید و تجارتی که از کسادی آن بیمناکید و منازلی که به آن دل خوش دارید را بیش از خدا و رسول و جهاد در راه او دوست می دارید، منتظر باشید تا امر نافذ خدا جاری گردد و خدا فاسقان و بدکاران را هدایت نخواهد کرد. توبه-24)