طبیعت انسان بر اعتدال و میانه روی استوار است و از هرگونه خشونت و تندی می گریزد، بر این اساس هر کسی از پدر و مادر و معلم و مربی و مدیر و کارفرما و حاکم خشن دوری می گزیند و این گونه شیوه ها را محکوم می کند. خشونت و تندخوئی از هر کسی زشت و ناپسند است و هرچه شخصیت و مسئولیت انسان گسترده تر و مهم تر باشد، آثار زشت و ثمرات تلخ آن در جامعه و فرهنگ افزون تر خواهد بود. آیین مقدس اسلام نیز پیروان خویش را به اعتدال و اخلاق حسنه سفارش می کند و تاکید می نماید که سرشت بشر در تمام امور بر میانه روی استوار شده است (بقره/ 143) و هرگونه تندی و خشونت را از حماقت و بی منطقی و دیوانگی دانسته و نرمش و ملاطفت را از سیره پیامبران آسمانی معرفی می کند. (بحار ج 75، ص 53)