هنر رمان نویسی به شکل جدی را می توان از قرن نوزدهم به بعد درنظر گرفت. کلاسیک ها نسبت به هنر رمان زیاد علاقه نشان نمی دادند و گرایش آنها بیشتر به هنر تئاتر یعنی تراژدی و کمدی بود و از طرف دیگر ماهیت رمان در نشر بود که خوشایند کلاسیک ها نبود زیرا آنها حتی درتراژدی ها و کمدی ها نیز زبان شعر را به زبان نثر ترجیح می دادند. رمانتیک ها که در قرن نوزدهم بر سرکار آمدند برای مقابله با کلاسیک ها تلاش داشتند تا هرآنچه خوشایند آنها نیست به کار گیرند. تراژدی هنر باستان را کنار زدند و به جای آن درام رمانتیک را پدید آوردند. شروع به نوشتن رمان کردند، قالب های شعری را تغییر دادند و به مفاهیم جدیدی در ادبیات پرداختند.