مخاطب این یادداشت بخش اکثریت جناح غالب است که طی چند دهه اخیر فعالیت سیاسی چشمگیری داشتند و درست یا غلط در بسیاری از امور ادعاهای فراوان نیز داشته اند، ولی اینک که بیش از همه تاریخ سیاسی خود باید اثرگذاری داشته باشند و ادعاهای خود را ثابت کنند، در مقابل منفعل ترین دوران سیاسی خود را تجربه می کنند، گویی جملگی به خواب سیاسی زمستانی رفته اند و هر از چند گاهی بر اثر سیر حوادث برای لحظاتی بیدار می شوند، و در این بیداری نیز جز نق زدن های موردی یا به به و چه چه کردن های دائمی کار دیگری نمی کنند. امروز و در شرایطی که همه نیروها و قوای سیاسی باید خود را برای اجرای کم خطرتر طرح هدفمند کردن یارانه ها آماده کنند و دولت بیش از هر نهاد دیگر باید انتظار چنین هماهنگی و حمایتی را داشته باشد، به یکباره و بدون هیچ گونه پیش زمینه ای خبر انحلال یک دانشگاه مهم پزشکی کشور اعلان می شود و هزاران دانشجو، استاد و کارمند و کارگر دانشگاه را در بهت و حیرت فرو می برد. چنین تصمیمی حتی اگر بر فرض درست هم بود (که ظاهرا عموم دست اندرکاران پیشین آن را رد می کنند) دو اشکال اساسی دارد؛ یکی اینکه به لحاظ زمانی نامناسب بود و برای اجرای طرح هدفمند کردن باید از اتخاذ تصمیمات تشنج آمیز و بحران زا اجتناب کرد؛ تصمیماتی که ممکن است تبعات آن با تبعات اجرای این طرح گره بخورد و یکدیگر را تشدید کنند و به صورت تصاعدی نمایان شوند. در این وضعیت، حتی باید کوشید اجرای تصمیمات مشابهی هم که در گذشته اتخاذ شده، به طور موقت مسکوت گذاشته شود.