در آغاز کانت بود که آشوب بیرون را به خدمت نظم درون درآورد زیرا هم او بود که به تفاوت میان دو حوزه در آدمی آگاهی یافته؛ یکی تمنایی که از بیرون تحریکش می کرد و دیگری مفهومی به نام وظیفه- اخلاق- که از درون می جوشید. البته که او درون را برتری می داد تا برای apriori خود استدلالی آورده باشد که «انسان غایت است» و در پایان رمبو بود که با دور کردن منظم و متداوم حواس از قلمرو وظایف عادی شان و سلب خصوصیات انسانی از آنها، خویشتن را برای پذیرش آگاهانه هر تجربه و هر زهر قابل تصوری که از بیرون امکان آن مهیا بود، آماده می کرد. او عامدانه به آشوب دنیای ممکنات آری می گفت تا به این وسیله خود را در اختیار هر سرنوشت ممکنی بگذارد و درون را تا آستانه جنون پیش برد.