این مجموعه شعرها را از نسل جوانی انتخاب کرده ام که غیرجوان ترین آنها شیوا ارسطویی و پگاه احمدی است. راستش این یک انتخاب انتقادی یا پژوهشی و حتی نسبتا دقیق هم نیست. در واقع این کتاب ها به دنبال من راه افتاده اند و به تعبیری آنها مرا انتخاب کرده اند.

بعضی هایشان چهره برافروخته اند در مقطعی (در دهه 70) و بعد گویا گم شده اند مثل مجموعه شعر «گم» شیوا ارسطویی که در آغاز از آینده ای امیدوارکننده در زمینه شعر خبر می داد. ارسطویی در بحران طرح گزاره های تئوریک، آشنایی زدایی را به سمت متفاوت نویسی قابل درنگی سوق داد. زبان شعر این مجموعه از درک وضعیت دیگر جهان و زبانی نسبتا جدید برآمده بود. خوش درخشید...؟ نمی دانم!