یادش به خیر، 39 سال قبل که 4 ساله بودم، یک رادیو داشتیم توی خانه مان [از همان رادیوهای ژاپنی گنده که روکش چرمی مشکی داشتند و کنار چرخ دنده گنده مشکی شان که به جای دکمه خاموش و روشن امروزی کاربرد داشت، یک مربع قرمز داشتند که با حرکت چرخ دنده، از قرمز، تبدیل به صورتی و بعد سفید می شد] و چون تلویزیون، فقط توی خانه فک و فامیل پولدار بود یا توی مغازه های شیک ناصرخسرو یا میدان ژاله [میدان شهدای امروز]، ما دلمان خوش بود به همان رادیو و قصه شب و انواع و اقسام سریال های پلیسی و افسانه ای و حادثه ای رادیویی.

یادم هست، هر وقت با پدرم از بغل یک تلویزیون فروشی رد می شدم، می گفتم: «بابا! نمی شه اون مربع قرمز روی رادیو رو یه کاریش بکنی که عکس بازیگرای سریالو نشون بده؟!» و حالادر 43 سالگی، در حالی که دست پسرم را می گیرم و از مقابل «3بعدی» فروشی های خیابان جمهوری رد می شوم، باید دائم با خودم بحث کنم که چطور به یک بچه زیر 3 سال بگویم که قرار است رادیو، تصویری شود؟ چطور بگویم که پسرم نپرسد: «بابا قراره یه تلویزیون کار بذارن روی رادیو؟»

تا آنجا که می دانم، لطف رادیو به رادیو بودن اش هست و همه آن تلاش هایی که در این رسانه می شود تا با «صدا»، فضا و شخصیت و وضعیت، شکل بگیرد و باورپذیر شود، با نشان دادن استودیو و نمایش زنده یا ضبط شده اجرای مجریان یا بازیگران رادیو، از دست می رود. خب، رادیو که تلویزیون نیست، هست؟ شاید هم آن مربع قرمز، باید تبدیل به صفحه تلویزیون شود؟!