شهید «امید آزادیخواه» سال 1346 در محله باغ سپه سالار تهران متولد شد. امید کم کم بزرگ شد و به مدرسه رفت و پشت همین میزهایی که شما نشسته اید، می نشست. او تنها پسر خانواده بود. امید دوران ابتدایی را تمام کرد که مادرش را از دست داد. تنها شده بود، مشکلات فراوان و نداشتن محبت مادری مانع درست خواندن امید شد. امید مهربان بود و با پدرش کار می کرد و کم کم بزرگ می شد. پدر امید ورزشکار بود و در سال 1339 قهرمان بوکس تهران هم شده بود. امید در سال 1366 به خدمت سربازی فراخوانده شد و به گروه 44 توپخانه اصفهان رفت. چون تنها پسر بود و پدرش تمام امیدش به تنها پسرش بود با تلاش فراوان او را از اصفهان به تهران آورد و در دانشکده افسری مشغول خدمت شد. او در دوران خدمت سربازی با سربازان و فرماندهان خود مهربان بود. در تاریخ 14/1/67 امید استراحت داشت و خواست به مرخصی برود. دید یکی از دوستانش که زن و بچه دار بود، نگهبان است. با مهربانی و اصرار به جای دوستش نگهبانی ایستاد تا دوستش به مرخصی برود و به زن و بچه اش رسیدگی کند. امید پست نگهبانی را از دوستش تحویل گرفت.عقربه های ساعت یک و نیم بعدازظهر را نشان می داد. امید سرپست نگهبانی با ظاهری مرتب قدم می زد. جیک جیک گنجشکان در هوای لطیف بهاری نویدبخش لحظه ای بود. ناگهان غرش موشک صدام جنایتکار سکوت را شکست و ساختمان های اطراف را ویران کرد، تنها امید پدر از دست رفت و امید به شهادت رسید. از طرف خانواده شهید