حضرت حسین (ع) تربیت یافته و پرورش یافته مکتب نبوی بود. پیغمبر اسلام می خواست نسل او و امامت از ذریه حسین (ع) باقی بماند و حسین (ع) در بقای تعلیمات عالیه اسلام نقش مهمی را ایفا نماید و لذا هر چه از امور اسرار عالم غیب در دل بزرگوارش جا گرفته بود یک جا به روان کودک خود آموخت و او را چنان پرورش داد که طراوت خردسالی و تازگی ولادت را با پیکر سالخوردگی و حقیقت معنوی به هم آمیخت. آنچه دست قدرت الهی در صفحه پاکدل حبیبش نگارش داده بود، پیغمبر اکرم (ص) در مقابل لوح خاطر حسین قرار داد و منعکس ساخت. نگارش خاطر پهناور دل او دوستی و ایمان به معنی حقیقی بود که از گهواره پرورشگاه پیغمبر یک آرامشی مشحون به جوش و خروش معنوی در حسین (ع) ایجاد کرد و اثر این تعلیم آن بود که زنگ کدورات گمراهی را از قلوب مردم بزداید.