خبیر، نامی از نام های خداوند است. فخر رازی از آن به «آگاه کننده» تعبیر و غزالی آن را «عالم به پوشیده ها» تفسیر می کند. خداوند در قرآن تنها 45 بار با نام «خبیر» از خود یاد کرده است. «خبیر» از علیم نیز اخص است، زیرا خبیر یعنی آگاه از دقایق و جزئیات اشیاء و انسان ها.

خبرنگار، وارث چنین نام بلندی است. خبرنگاری حرفه و شغل نیست؛ فراتر از آن نوعی «رسالت» و گونه ای هدایت و مدیریت خواست ها و نیازهای جامعه است. برترین بندگان خدا پیام آوران او بوده اند. همان ها که از پس سال ها تزکیه و تقوا و مرارت و مجاهدت به افتخار خبررسانی نائل آمدند و کسوت نبوت در پوشیدند. خبرنگار، بیرق چنین رسالتی را بر دوش دارد. (ابلغکم رسالات ربی و انا لکم ناصح امین)

رفعت جایگاه خبرنگار از منظر فرهنگ اسلامی آنگاه براستی تحقق می یابد که به اخلاق و منش پیام آوری آراسته باشد. در این صورت است که بالاترین شان و جایگاه از آن خبرنگار خواهد بود. امروز و از پس قرن توفان زده گذشته، رسانه های بومی و منبعث از فرهنگ و تمدن های اصیل در جای جای جهان در حال رشد و رویشند و رسانه هایی که در روزگاری نه چندان دور در شرایط تقلید از جوامع غربی زاده شدند، امروز به برکت بیداری ملت ها روی در مسیر خودباوری و هویت یابی دارند و فراتر از آن به الگوها و روش هایی نو برای گفت وگو با مخاطبان بومی می اندیشند.

در چنین شرایطی، چشم انداز رسانه های کشور حرکت به سوی تهذیب و تعالی رسانه ای متناسب با ارزش های الهی است؛ افقی که جز با قلم توانای خبرنگاران متعهد و حق جو ترسیم نخواهد شد. اگر امروز از مسوولیت رسانه ای سخن می گوییم، جلوه گاه آن قلم خبرنگاران و تعهد خبری آنهاست و اگر به تهذیب رسانه ای و گسترش چتر فرهنگ بر صفحات مطبوعات و خبرگزاری ها امید می بندیم، عنصر اصلی و بنیادین آن، قلم خبرنگاران است.

قلم خبرنگار، وجدان بیدار جامعه ای است که علاوه بر هویت ملی با آرمان هایی فراتر از خاک و خون پیوند دارد. تقارن بهار قرآن را با روز خبرنگار که روز «انباء» و پیام رسانی است؛ با این امید گرامی می داریم که قلم خبرنگاران کشورمان همواره در مسیر حق جویی، شایسته سوگند خداوند و امانت اعتماد ملت باقی بماند.