مهندسان پزشکی دانشگاه فنی مونیخ موفق به ساخت یک تراشه حسگر الکترونیکی شدند که قادر به تعیین حجم اکسیژن در مایع میان بافتی بیمار است. این تراشه می تواند قابلیت کنترل تومورهایی که جراحی آنها مشکل است یا به آهستگی رشد می کنند را فراهم کند. این اطلاعات سپس می تواند با ارتباط بی سیم به پزشک بیمار برای کمک به انتخاب درمان انتقال پیدا کند. کاهش حجم اکسیژن در بافت اطراف تومور نشان می دهد که ممکن است تومور با سرعت بیشتری رشد کند و تبدیل به تومور مهاجم شود. بطور معمول، جراحی یکی از نخستین گزینه های درمانی در درمان سرطان است. اگرچه جراحی برخی تومورها مانند تومورهای مغزی در صورت وجود خطر آسیب به بافت های عصبی اطراف آن، می تواند مشکل باشد دیگر تومورهای سرطانی مانند سرطان پروستات با سرعت بسیار پایینی رشد می کنند و در درجه اول روی بیماران مسن تر تاثیر می گذارند. جراحی در این موارد کیفیت زندگی بیماران را بدون افزایش قابل توجه امید به زندگی در آنها، کاهش می دهد. محققان دانشگاه فنی مونیخ در حال حاضر یک تراشه حسگر قابل کاشت در نزدیکی تومور را ساخته اند. این تراشه حسگر، غلظت اکسیژن محلول در بافت را اندازه گیری کرده و با ارتباط بی سیم این اطلاعات را به گیرنده یی که بیمار با خود حمل می کند، انتقال می دهد. این گیرنده، اطلاعات را به پزشک بیمار ارسال می کند و پس از آ ن پزشک می تواند گسترش تومور را کنترل کرده و ترتیب یک عمل جراحی یا درمان هایی چون شیمی درمانی را بدهد. بدین طریق، تومور تحت نظارت مستمر قرار گرفته و لزومی به مراجعه بیمار به بیمارستان برای معاینه نیست. این تراشه حسگر باید حتی در حضور آلودگی پروتئین یا بقایای سلولی به عملکرد خود ادامه دهد و همچنین در بدن غیرقابل تشخیص باشد، بطوری که به عنوان یک شیء خارجی در بافت شناسایی نشده و مورد حمله قرار نگیرد.