هر چیزی حد و مرزی دارد و اگر از حد خود خارج شود، موضوع لوث و باعث ناراحتی خواهد شد. مثل همین موضوع تشویق های تکراری علی دایی در ورزشگاه های مختلف که چون دلیل و بهانه ای برای آن نیست، زمینه رنجش و دلخوری دایی را نیز فراهم کرده است.

دایی که واقعگرایانه با موضوع تشویق های خود برخورد می کند، نسبت به این موضوع می گوید: دوست ندارم نماد اعتراض در ورزش باشم.

نکته اینجاست که ورای فوتبال، این تشویق ها به سالن های دیگر رشته ها نیز تسری یافته تا دایی از تماشاگران بخواهد که به این مساله پایان دهند. او در این زمینه می گوید: وقتی می شنوم که در بازی تیم ملی والیبال ایران با چین نیز مرا تشویق کرده اند ناراحت می شوم، آخر بازی والیبال چه ربطی به من دارد؟! اشاره دایی به فینال جام ملت های آسیا است که درآن وقتی تیم ملی والیبال ست نخست را به چین باخت، تماشاگران فریاد دایی دایی سر دادند. هر چند تیم ملی والیبال بعد از واگذاری این ست، سه ست بعدی را با برتری کامل به سود خود تمام کردتا برای نخستین بار قهرمانی خود را در والیبال آسیا جشن بگیرد، اما تماشاگران در همان ست نیز چنان نام دایی را فریاد زدند که خیلی ها فکر کردند دایی وارد سالن مسابقات شده است. به هر صورت باید به نظر اسطوره فوتبال ایران احترام گذاشت و به شرایطی دامن نزد که باعث دلخوری وی شود. بی تردید وقتی موضوع از حد خود خارج می شود و به تکرار می رسد، اصل موضوع نیز که به دوره نامرادی پرسپولیس در لیگ برمی گشت، لوث و باعث رنجش دایی می شود. بگذریم از این که علی دایی در همان دوره ای که تماشاگران در اعتراض به نتایج ضعیف پرسپولیس در لیگ، نام او را از روی سکوها فریاد می زدند، از هواداران سرخ درخواست کرد که اجازه دهند پرسپولیس با حمید استیلی در شرایطی طبیعی نفس کشیده و مسابقه هایش را برگزار کند. با توجه به این که دایی امروز در خدمت تیم راه آهن قرار دارد و به لحاظ حرفه ای باید روی موفقیت و نتیجه گرفتن این تیم در لیگ متمرکز شود، نباید شرایطی را فراهم کرد که ذهن دایی مغشوش شود.