تلخک که چرخ زد و زبان باز کرد داستان هایی گفت برای پادشاه مفلوج تا ما هم بشنویم از سرنوشت او و تاریخی که برای روشن اندیشانمان رقم زدیم، او فریاد می زد گوشه هایی از هر روزه زندگی اش را و ما می خندیدیم و تنها، چرخش را در معرکه می دیدم. وقتی هم گریست ما باز هم شوخی گرفتیم و خندیدیم و نشنیدیم فریادش را که گفت: «دوستان نخندید من از این صدا بیزارم.»حکایتی دیگر از معرکه دیگر زبان باز نکرده بود، باز هم خندیدم او جدی روایت کرد همه واقعیت های خودمان را همه چیزهایی که درکف داریم و همه چیزهایی که از کف داده ایم و ما شوخی گرفتیم باز هم سخنش را که گفت: «از هزار سال چه در کف دارم، هیچ!»تلخک رفت و دوباره بازگشت،