ای جماعت جنگ یک آئینه است

هفته تاریخ را آدینه است

لحظه ای از این همیشه بگذرید

اندرین آئینه خود را بنگرید

داغ بود و اشک بود و سوز بود

آه! گویی این همه دیروز بود

اینک اما در نگاهی راز نیست

در گلویی عقده آواز نیست

نسل های جاودان فانی شدند

شعرها هم آنچه می دانی شدند

روزگاران عجیبی آمدند

نسل های نانجیبی آمدند

ابتدا احساسهامان ترد بود

ابتدا اندوه هامان خرد بود

رفته، رفته خنده ها زاری شدند

زخم هامان کم کمک کاری شدند

عقده ها رفتند و علت مانده است

در گلویم حاج همت مانده است

زخمیم اما نمک بی فایده است

درد دارم نی لبک بی فایده است

عاقبت آب از سر نوحم گذشت

لشکر چنگیز از روحم گذشت

جان من پوسید در شبغاره ها

آه ای خمپاره ها، خمپاره ها...!