بزرگی گفته هر عضوی، عیب خودش را دارد. چشم معیوب، نابینا و گوش معیوب ناشنواست. عیب دست و پا هم کجی و فلجی است، اما عیب «دل»، تهی بودن از محبت است.

همه ما تشنه دوستی و محبت هستیم حتی اگر بر زبان نیاوریم، دوست داریم محبوب و مورد توجه دیگران باشیم، هرچند دراین وانفسای زندگی ماشینی که عواطف انسانی و احساسات، روز به روز تحلیل می رود و کمرنگ تر می شود، با این وجود بازهم به دنبال راهی برای جلب محبت دیگران می گردیم. چرا؟ چون نیاز به محبت از نیازهای اساسی است که از ابتدای وجود تا دم مرگ همراه ما خواهد بود. اما این مغناطیس درونی را چگونه باید در خود فعال کنیم و از همه مهم تر آن را بروز بدهیم؟