برخی از رذایل اخلاقی و پست، با آن که بیزاری و نفرت همگانی را به همراه دارد و همه آن را پست می شمارند، ولی در میان مردم به شدت رواج دارد و گاه از حالت به مقام درمی آید و جزو صفات شبه ذاتی شخص می شود به گونه ای که دروغ و دروغگویی، خوراک جان اوست و اگر روزی دروغی نگوید آرام نمی گیرد.

سوالی که در این مقاله مطرح است اینکه چگونه می شود انسان از چیزی که بیزاری در زبان و گاه حتی در دل می جوید، بدان گرایش یافته و در پناه آن درمی آید؟ چرا صداقت و راستی را به کنار می گذارد و دروغگویی را پیشه خود می سازد؟ چرا خود را در دامی می افکند که هر چه بیشتر در آن دست و پا می زند بیشتر از پیش، او را در فشار قرار می دهد و برای رهایی از هر دروغی می بایست دروغ های چندی را پیاپی بگوید و ببافد تا به ظاهر رهایی یابد در حالی که در باتلاق دروغ غرق می شود؟