برگشت همه بدبختی های آدمی، نتیجه غفلت او از یاد خداست، چشم بصیرت که کور می شود و گوش باطن که از شنیدن حقایق باز می ماند و دل که از درک واقعیات عاجز می ماند تا جایی که از چهارپایان پست تر می گردد، همه در اثر غفلت از یاد خداست، از قرآن این حقیقت را بشنویم: «هر آیینه آفریدیم برای جهنم بسیاری از جن و انس را، برای آنها دلهایی است که به وسیله آنها نمی فهمند و چشمهایی است که با آنها نمی بینند و گوشهایی است که با آنها نمی شنوند، ایشان مانند چهارپایانند بلکه پست تر از چهارپایان، ایشان همه از غافلانند»(اعراف: 179).

ملاحظه می کنید که چگونه اهل غفلت را معرفی می کند، کوران و کران و بی خردان چرا چنین شدند؟ چون از یاد خدا غافل شده اند. راه خدا که در دل بسته شد راه دنیا باز می شود...

در روایات از غفلت از یاد خدا، تعبیر به مستی شده، یعنی همان طوری که شخص مست را هزاران خطر تهدید می کند و او بی خیال است، مثلازمین بخورد، سرش به دیوار بخورد، در چاه بیفتد و... همین طور هم دلی که از یاد خدا غافل شد، هزاران فتنه و فساد و گناه او را تهدید می کند، بلکه هر گناهی که از انسان سر می زند، ناشی از غفلت است، وگرنه کسی که متوجه است که خدا او را می بیند، از اعمالش آگاه هست، ملائکه هم ثبت می کنند، کی گناه می کند. اما دلی که غافل باشد، همه جا هست جز به یاد خدا، التفاتی به حضور پروردگار ندارد و گناه می کند، پناه بر خدا که انسان در چنین حالی مرگش فرا برسد و به حال غفلت بمیرد.