احساس در تمام افراد متفاوت است. اما چیزی که مسلم است وجود مقداری از آن در تمام نوع بشر می باشد. برانگیختن این احساس توسط عوامل مختلف در جهان مثبت یا منفی در انسان تولید نوعی نیروی بالقوه می کند که قدرت این نیرو به مقدار حساسیت احساس افراد بستگی دارد.

حال اگر این نیرو در جهت مثبت یعنی تولید شادی به کار رود ایجاد ثبات، آرامش و سازندگی می کند. کودک به خاطر دارا بودن دنیای خاص و ذهنی و احساس پاکی که هنوز آلوده نشده، تمایل به زیبایی و شادی دارد و از همه مهمتر دارای حس بسیار قوی است. به گونه ای که با کوچکترین کنشی، واکنش نشان می دهد. عوامل شادی بخش می تواند یک نیروی بالقوه شاد و زیبا به وجود آورد که طبعا کودک آن را تبدیل به یک نیروی بالفعل شاد و زیبایی بخش خواهد کرد. شادی در کودک، خلاقیت، قدرت آفرینش، ایجاد امنیت و ثبات فکری و میل به زندگی تولید می کند. او در شادی یاد می گیرد همه را دوست بدارد و با دیگران مهربان باشد. او در ساختن دنیای آینده خود نیاز به انرژی و پشتوانه دارد که می توان مقداری از آن را با شادی و زیبایی در او تولید کرد. برانگیختن احساس شادی در کودک، او را یاری می کند که در فضایی زیبا و به یاد ماندنی، نصایح و آموزش را به خاطر بسپارد. حالت پر از غم و ترس، ایجاد اضطراب و فشار عصبی می کند که کودکان از نظر روحی وادار به واکنش می شوند. در این مواقع یادگیری به حد اقل یا صفر می رسد زیرا مغز شدیدا درگیر رفع حالت پیش آمده می باشد. این اثرات بد، بسته به میزان شدت آن تا مدتی در ذهن کودک باقی می ماند.