مهم ترین عامل موثر اولیه در دریافت دقیق یک اجرای تئاتری توسط مخاطب «مکان» است. رمزگان های مکان در تئاتر به وسیله علم روابط مکانی مطالعه می شود. روابط مکانی در حقیقت مجموع مشاهدات و نظریات مربوط به چگونگی بهره برداری انسان از مکان در حکم یک مسئله خاص فرهنگی است.

در طول تاریخ تئاتر، نظام «ثابت» روابط مکانی که در حقیقت به خود سالن نمایش و ابعاد صحنه اطلاق می شود همواره تغییر کرده و متحول شده است. مبنای همه تغییرات «ارتباط» بوده است. نظام های ثابت در هم شکسته شدند تا مخاطب به بازیگر نزدیک تر شود و روند فرایند ارتباط شکل مطلوب تری به خود بگیرد و این تحول به جایی رسید که در تئاتر معاصر اجراکنندگان و دریافت گران به نزدیک ترین فاصله ممکن رسیدند.