آدم که از یک جایی طلبکار می شود دیگر او را خوب نگاه نمی کند.

همه اش حواسش به طلبش است. خدا نصیب نکند آدم از خدا طلبکار شود. این آقا طلبکار شده وهرچه آن بابا می دهد دیگر نمی بیند. این از مطلب اول که مال خدا بود. حالاپایین می آییم. شوهر آدم هم همین طور است. اگر مردی از زنش طلبکار شد و گفت تو به فکر من نیستی و دوبار این را گفت، بعد سه بار گفت، چهار بار گفت، یواش یواش به خیالش راستی راستی این زن به فکرش نیست. دیگر هرچه این زن خدمت می کند او نمی بیند. خدا نصیب نکند طلبکار شویم. هرچه هم این زن جان فداکند او نمی بیند. همین طور نشسته است و از همان اول که آمده همه اش حواسش به آن طلبکاری اش است. طلبکاری ای که اصلاپایه ندارد. زنها هم همین طور. یک دفعه یک کلمه حرفی زده و نشده و این مرد انجام نداده است. آن وقت زن هم خودش را طلبکار می داند. طلبکار است و هر وقت این را می بیند همه اش حواسش به طلبکاری اش است. هرچه این بنده خدا لباس بخرد یا غذا بیاورد او نمی بیند. این طلبکاری خیلی چیز بدی است. امیرالمومنین (ع) اسم آن را «آمال و آرزو» گذاشت.