تا به پشت صحنه رسیدیم، بهرام سارنگ نمی دانم از کدام فراسوی جهان آمد و در ذهنم جا خوش کرد. که اگر بود، او که خود از خطه آذربایجان است، بیش از همه ما شاید آستین بالامی زد برای تلاش در این حال و هوا و خواندن به نفع زلزله زدگان آذربایجان. این خطه را که زادگاهش بود دوست داشت و در آذری خواندن غوغا می کرد. حتی قوی تر و پرشور تر و مسلط تر از فارسی خواندن. در شلوغی و بگو و بخند پشت صحنه در عالم تصور و خیال با سارنگ بودم. با خاطراتش از آذربایجان که برایم گاهی گفته بود. با خاطراتش از شهریار... از «فرنام» و «بیگچه خوانی» و «جواد آذر» در سال های اوان جوانی اش... آخرین بار هم از آذری خواندنش برایم گفته بود.