آنچه نگارنده را بیش از همه ملزم به نوشتن این یادداشت می کند، بازی بی نظیر تیم ملی فوتبال کشورمان با لبنان در مرحله مقدماتی جام جهانی 2014 برزیل است. با آنکه زیاد خوره «فوتبال» نیستم، ولی به عنوان یک ایرانی در سه شنبه از بازی بد و پر از اشکال تیم کشورم احساس سرافکندگی کردم: تیمی که یک گل خورده، هیچ شور و رغبتی برای جبران و تغییر نتیجه بازی ندارد. بازیکنان مان بدون انسجام و هماهنگی به جای ارائه یک بازی تهاجمی، در زمین بازی فقط علاف بودند و سردرگمی از سر و روی آنها و مربی پرتغالی می بارید. به قول «کی روش»: «آمدم اینا رو درست کنم، مثل خودشان شدم.» اسلوموشن بودن تیمی که بازی را باخته، گاهی آنقدر تابلو می شود که ناخودآگاه فکر می کنی این تیم ایران است که می خواهد وقت کشی کند. قصد آن ندارم که جو عمومی را احساسی کنم، ولی شما عملکرد این بازیکنان رقم بالاکه «در کمال خونسردی» می بازند را با تعصب و غیرت تیم ملی کشتی فرنگی و وزنه برداری و والیبال ما یا آن ورزشکار پرانگیزه دو و میدانی و پرتاب دیسک مقایسه کنید.

چرا راه دور برویم. دوشنبه شب همین هفته در «برنامه 90» بازی های تیم ملی فوتبال ایران در مرحله مقدماتی جام جهانی 1978 آرژانتین را با دعوت از «حسن روشن» و «رضا شاهرودی» و... نشان دادند. مربی تیم ملی مان در آن دوره «حشمت مهاجرانی» بود که حالابه یک نوستالژی تبدیل شده... شما در آن بازی ها عملکرد یک مربی ایرانی باتجربه و کاربلد را با حال و روز تیمی که سه شنبه آخرین چشمه اش را شاهد بودیم، مقایسه کنید تا به عمق فاجعه و پسرفت پی ببرید. واقعا چه اتفاقی افتاده و فوتبال ما به عنوان یک ورزش پرطرفدار مردمی به کجا دارد می رود؟

چرا این بازی را طی این سال ها فقط در پول و رفاه و تفرعن و حاشیه سازی معنا کرده ایم و به آبروی یک ملت و جریحه دار شدن «غرور ملی» ذره یی نمی اندیشیم؟

حرف از «غیرت» زدم و بی انصافی است به حضور توفنده «حسین کازرانی» در بازی رفت «ایران و کره جنوبی» در همان مرحله مقدماتی جام جهانی 1978 آرژانتین در شهر پوسان اشاره نکنم که آنقدر دویده بود که بعد از خاتمه بازی- همان طور که داشت گریه می کرد - به او تنفس مصنوعی دادند.