فردی روئین تن و نامیرا، قهرمانی که تمام دشمنان را به طرفه العینی در هم می کوبد، یا کسی که با نیرویی ماورایی در پی گرفتن حق مظلومان از ظالمان است، انسان برای تسکین عطش ناگزیر جاودانگی و قدرت، دست به دامن اسطوره ها می شود. زمانی اسطوره بودن مستلزم داشتن شرایطی بود و تنها با داشتن آن شرایط مردم حاضر می شدند کسی را به لقب اسطوره مزین کنند. اما این روزها گاهی افراد با خواندن یک ترانه یا بازی در یک فیلم، یا کسب جایزه یی در یک فستیوال بزرگ، یا حتی زدن یک گل در یک بازی حساس یا کسب یک مدال، تا مرز اسطوره شدن و فراتر از آن پیش می روند. باید دید آرزوهای ما سطحی شده یا تعریف اسطوره در جهان مان تغییر کرده؟ بخشی از این اتفاق برمی گردد به فضایی که در شبکه های اجتماعی و دنیای مجازی ایجاد می شود: جریان هایی که شنا کردن برخلاف جهت شان کار آسانی نیست. شبکه های اجتماعی گویی این روزها تنها رسالت شان ساختن یا زنده کردن اسطوره هاست. و البته خلاف این هم مصداق دارد، قدرت سلب مقام اسطوره از یک فرد را هم می توان در چنته مجازی این شبکه های محبوب یافت.

همه چیز از آنجا شروع می شود که باید زندگی معنا داشته باشد و هیچ حکومتی، هیچ جامعه یی از این گریزی ندارد. جامعه ایرانی به عنوان یک جامعه نیمه مدرن در اسطوره سازی چه وضعیتی دارد؟