صدای فریاد و مشاجره تئاتری ها آزاردهنده و گوشخراش بود. دو سه روز که از نمایشگاه نشریات خانوادگی گذشت، تصمیم گرفتم که بروم و به شیوه کارشان انتقاد کنم. پاتوقشان درست روبه روی غرفه ما (روزنامه) بود وکنار در ورودی سمت چپ، جایی که از بازدید کننده های نمایشگاه با آب و چای و شیرینی پذیرایی می شد، روی دیوارش نوشته شده بود: «نخستین نمایشگاه نشریات خانوادگی، پاتوق یک جرعه نشریه». گروه های بازیگر، کارگردان و نویسنده تئاتر خیابانی هر روز همانجا می نشستند و خستگی در می کردند. از تک پله آن بالارفتم و به مهراب رستمی که طی چند روز گذشته دانسته بودم مسئول هماهنگی و برنامه ریزی و نظارت دفتر تئاتر خیابانی و مرکز