هم اکنون بسیاری از اعضای هیات علمی و پزشکان متخصص در بیمارستان های دولتی، بخش دیگری از فعالیت پزشکی خود را در بیمارستان های خصوصی کشور صرف می کنند. این بخش از پزشکان به دلیل توانمندی ها و تخصصی که دارند بخش زیادی از نیاز های بیمارستان های خصوصی را رفع می کنند و می توان به جرات گفت که بیمارستان های خصوصی در این سال ها توانسته اند، تعداد زیادی از پزشکان متخصص را جذب بیمارستان های خود کنند و این باعث شده است کیفیت خدمات درمانی در این بیمارستان ها نسبت به برخی از بیمارستان های دولتی بسیار بالاتر رود. از طرف دیگر سرمایه گذاری بخش خصوصی در بهداشت و درمان بسیار بالاتر از دولت است و همین امر باعث شده، پزشکان در مراکز دولتی برای امرار معاش بهتر خود به بیمارستان های خصوصی مراجعه کنند. اینها بخش مادی این قضیه است اما دلیل اصلی من برای مخالفت و غیرکارشناسی بودن مصوبه مجلس برای ممنوعیت اشتغال همزمان پزشکان در مراکز دولتی و خصوصی، کاهش و افت کیفیت در این بیمارستان هاست. هم اکنون بسیاری از پزشکان در وقت اداری فعالیت خود را در مراکز دولتی متمرکز می کنند و باقی وقت خود را در مراکز خصوصی. اگر نمایندگان در این طرح عنوان می کردند که فعالان در بخش اداری در ساعت کاری خود حق فعالیت در مراکز خصوصی را ندارند این موضوع منطقی تر بود اما این مساله بیمارستان های دولتی و خصوصی ما را با کمبود نیروی متخصص و باتجربه مواجه می کند و مردم متضرر اصلی می شوند. همچنین این مساله می تواند منجر به بروز تخلفاتی نیز بشود. چرا که سال های قبل این پدیده در بیمارستان ها وجود داشت که برخی پزشکان نوبت فعالیت یا عمل جراحی خود را به پزشکان دیگر می دادند و این قانون می تواند باعث شود برخی از پزشکان به نام کسان دیگری در بیمارستان های خصوصی فعالیت و تخلفاتی را ایجاد کنند. هم اکنون متخصصان ایرانی جزو بهترین متخصصان منطقه هستند اما مگر جامعه ایران (با توجه به اینکه سالانه در کل کشور تنها سه هزار دانشجوی علوم پزشکی وارد دانشگاه ها می شوند) چقدر نیروی متخصص دارد که بخواهیم حضور آنها را دو پاره کنیم؟ ضمنا ما در کشور شهر هایی داریم که تنها یک متخصص قلب و عروق دارند. حالااگر آن یک متخصص را تنها محدود به بیمارستان دولتی کنیم، بیماران مراجعه کننده به مراکز خصوصی چه کار می توانند بکنند؟