نراقی را می توان محافظه کار دانست چراکه انقلابی نیست و با انقلاب مخالف است، اصلاح طلب است و برای اصلاحات شیب ملایم تر را می پسندد. مانند همه محافظه کاران با نظریه های آرمانی مخالف است. با کمونیسم هم به همین دلیل مخالف است. محافظه کار است چون خواهان حفظ سنت های موجود است. از آنجا که نگاه واقع گرایانه دارد، قدرت حاکم را به رسمیت می شناسد ولی درباره مشروعیت آن سکوت می کند. نراقی دنبال مال اندوزی نیست ولی در صحنه سیاست، داشتن قدرت چانه زنی، میانجی گری، مشاوره دادن و مسائلی از این دست برایش اهمیت دارد از این رو گاهی با حاکمان لابی کرده و آماج انتقاد قرار می گیرد