زمزمه کنان مرتب از خود می پرسید باید تاوان چه چیزی را بدهد؟

قلبش متفاوت می زد، گلویش می سوخت و با هر نفس، آهی از عمق وجود می کشید. فکر گلی یک لحظه هم راحتش نمی گذاشت و چهره معصوم او دائم جلو چشمش بود و به تک تک سلول های مغزش چنگ می انداخت. انتظار می کشید تا زودتر صدایش کنند و همه چیز تمام شود اما انگار ثانیه ها هم او را به بازی گرفته بودند و درجا می زدند...

فاطمه و گلی از دوران ابتدایی با هم دوست بودند و پشت یک نیمکت می نشستند. گلی جای خواهر نداشته فاطمه را پر کرده بود و فاطمه هم حق این دوستی و محبت را با همه وجود به جا می آورد و سنگ صبوری بود برای غم و غصه های گلی که مادرش را از دست داده بود. آن ها همان روزهای کودکی دست های کوچکشان را به هم دادند و پیمان بستند که هیچ وقت پشت هم را خالی نکنند و اگر همه مردم دنیا نیز بی وفا شدند آن ها یار هم بمانند.