امروز صبح که پیاده روی می کردم دیدم اطراف خیابان دادمان در محله ما چه گلستانی شده، خوب قدر زیبایی را باید دانست و باید سپاسگزار بود و گفت. به یاد آوردم ایام قدیم را که چند سالی در واشنگتن اقامت داشتم، از مواهب آن شهر دو بوستان گل است، یکی هدیه بعد از جنگ و به نشانی صلح که هدیه یی است از سوی مردم ژاپن در اطراف پارک مرکزی مال و کنار دریاچه رودخانه پوتوماک، که اکنون درختان گل گیلاس تنومندی شده اند و هر سال در همین ایام میلیون ها توریست داخلی و خارجی را به دیدار خودشان جلب می کنند. این درختان گیلاس بی بر هستند و فقط گل می دهند. اکنون در محلات دیگر و در گوشه و کنار آن شهر نیز پراکنده اند. دومی بوستانی است تپه ماهوری در میانه شهر که آن نیز به نشانه سپاس مردم هلند در پایان جنگ جهانی اول به آن شهر هدیه شده است که از هزاران درختچه آزالیا یا آزاله به رنگ های گوناگون از سفید و نارنجی و قرمز تا بنقش و قهوه یی و پرپر و کم پر تشکیل شده اند و ارتفاع آنها در بیرون از گلدان یعنی در طبیعت به سه تا چهار متر هم می رسد. هوای واشنگتن مانند تهران چهار فصل کامل دارد به یک مقدار رطوبت اضافی. اگر دره بوستان های جدید و عالی شما تهران را دیده باشید، که در شمال بزرگراه همت ازدل البرز به سمت شهر فرود می آیند و اکنون هر روز ده ها هزار تهرانی به زیبایی و سایه آن پناه می برند، می بینید که مردم قدرشناس خواهند بود. فکر کردم به آقای شهردار پیشنهاد کنم دستور بدهند در جای مناسبی در یکی از این دره پارک ها این گل های آزاله را هم امتحان کنند و فکر کردم اگر در آنجاها جنگ منجر به پیداری پارک و گل شد، شاید ما هم بتوانیم با گل صلح به بار آوریم؟ چیزی نمانده بود پیشنهاد کنم همراه گل چند تا بلبل هم بیاورند، که جلوی خودم را گرفتم. چون دیدم بعد از ملاقات آقای مادورو با مرحوم چاوز که در پیش از انتخابات ونزوئلابه صورت بلبل تجلی کرده و مکالمه آنهان با چه چه و سوت بلبلی، که حاکی از حمایت آقای چاوز از ایشان بود و در نتیجه انتخابات هم بی تاثیر نبود، لذا دیدم در این شرایط بلبل قدری بودار شده است، همان گل کافی است. بلبل اگر لازم بود خودش می آید!