دقت کرده اید این روزها در آستانه انتخابات ریاست جمهوری، اهالی فرهنگ و هنر دوباره عزیز شده اند. با ارسال پیامک از توزیع بن سفر یک میلیون تومانی برای هنرمندان پیشکسوت خبر می دهند. رییس سازمان سینمایی دستور تسریع در اصلاح اساسنامه خانه سینما و بازگشایی آن را می دهد. عده یی از اهالی سینما در ضیافت ناهار در هتل لاله با یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری دیدار می کنند و کاندیدای مذکور بر این نکته تاکید می کند که با هنرمندان می باید با ظرافت و سعه صدر برخورد شود و هنر و هنرمند باید مورد احترام قرار گیرد و.. . از این حرف های خوب و دهان پر کن تا دل تان بخواهد در اینجا و آنجا شنیده می شود. عده یی از اعضای «اتحادیه دو تهیه کنندگان» در میهمانی ناهار یکی دیگر از کاندیداها شرکت کرده اند و.. . خلاصه ناهار بازار گرم بی ریایی در اعتلاف تاکتیکی میان هنر و سیاست به راه افتاده است یا در شرایطی که شاعر می فرماید: «سرزده داخل نشو میکده حمام نیست...»، رییس جمهور محترم ترجیح می دهد که سرزده به دیدار ابوالفضل پورعرب برود.

گویا فقط در این دیار شاهد این گونه هم نشینی ها و همکلامی های دقیقه نودی در عالم سیاست هستیم و یکباره نور امید در دل اهالی هنر می تابد تا شاید با متوسل شدن به کاندیدای موردنظرشان اتفاق فرخنده یی رخ دهد.

اگر در امریکا آقای «مایکل مور» با اعتقاد به روشی لیبرالیستی به پیشواز فلان رییس جمهور می رود و کلینت ایستوود و چارلتون هستون سرسختانه پای عقاید جمهوریخواهانه خود می ایستند، در اینجا هنرمند و سینماگر ما چاره یی جز خوشبینی ندارد تا با دل بستن به رجلی (از دید خود) قدرتمند در حوزه سیاست و در عین حال آشنا با دنیای او بتواند این فضای بحران زده را تغییر دهد و طرحی نو دراندازد. در این اوضاع و احوال، اهالی هنر ما در عضو گیری و یارکشی های خود تنها در حد ناهار خوردن در فلان هتل با سیاست و سیاستمدار محشور می شوند تا شاید گزینه مناسب شان را از میان طیفی ناهمگون داشته باشند. آنها به جز خوشبینی و تبعیت از قواعد بازی به شیوه های خود، گریزی ندارند.