دوازدهم بهمن 57 برای یاران انقلاب روز فراموش نشدنی است. امام خمینی (ره) پس از ورود به ایران و حضور در بهشت زهرا (س) در جمع میلیونی مردم به ایراد سخن پرداخت.

اولین سخنرانی تاریخی امام پس از تبعید، شور و هیجانی زایدالوصف در جمع میلیونی مردم به وجود آورد. وقتی امام فرمود: من توی دهن این دولت می زنم، من با پشتیبانی این مردم دولت تعیین می کنم... بعضی از حاضران فریاد صحیح است، صحیح است سر دادند و بعضی ها هم شروع کردند به کف زدن. همه می خواستند سخنان امام را تائید کنند ولی همان وقت مرحوم مرتضایی فر، پشت تریبون رفت و بلند گفت: تکبیر و از آن وقت بود که فریاد الله اکبر جایگزین هر شعاری شد.

مکبر نمازهای مرحوم طالقانی در مسجد هدایت بود. یک روز که نماز تمام شد و تکبیر گفته بود، پیرمردی جلو آمد بر پیشانی او بوسه زد و به مرحوم طالقانی گفت: این محمود شما تکبیرهایش مثل تکبیر «بلال» دلنشین است و او هم مثل بلال است. هر چند بلال سیاه چهره بود و محمود سفید چهره! محمود مرتضایی فر هم می گوید: چهره بلال سیاه بود و دلش سفید ولی محمود چهره سفیدی دارد و دلی سیاه!

تکبیرهای او با آن لحن دلنشین همه را همراه خود می کرد، شور می داد و شعف می آفرید؛ تکبیرهایی که نمازگزاران را به وجد می آورد. شعارهای «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل» او لرزه بر اندام دشمن می انداخت. خطبه های آقا در حادثه سال 64 نماز جمعه تهران، تاریخی شد و ماندگار.

منافقین از خدا بی خبر و ایادی آمریکای جنایتکار، دست به جنایت زدند و نمازگزاران را به خاک و خون کشیدند. صدای انفجار همچون رعدی برق آسا همه جا پیچید و سخنان خطیب جمعه تهران را برای دقایقی قطع کرد.

عده ای مشغول جمع آوری پیکرهای پاره پاره شدند و بعضی ها هم مجروحان را به بیرون دانشگاه تهران می بردند و حاج محمود مرتضایی فر با صلابت همیشگی خود فریاد برآورد: «اینها کور خوانده اند، آمریکا بداند ما همچنان ایستاده ایم.» شعار «مرگ بر آمریکا» و تکبیر سر داد و لحظه ای بعد گفت: «شما را دعوت می کنم به ادامه خطبه های عالمانه ریاست محترم جمهوری...»

شعارهای او، فریادهای تکبیر و الله اکبر او در مراسم برائت از مشرکین در جمع حجاج ایرانی و غیرایرانی، همه را خیره می کرد و امروز هیچ لحنی را مانند لحن شعارهای او نمی یابم.