فردا روز بزرگ ایران است. به ویژه برای مایی که باید امیدمان به آینده باشد و چشمان مان به دری که باز شده تا ما را از گرداب یاس و ناامیدی بیرون کشد و به دنیای رویایی مان برساند. فردا قرار است برای تغییر، برای آمال و آرزوها و برای تجربه یی متفاوت انگشت هایمان را آغشته به جوهری آبی کنیم تا نشان دهیم که آمده ایم مثل همیشه پیگیر آرمان ها و رسالت هایمان باشیم. البته ما، آدم های آرمانگرایی نیستیم. چیزهای عجیبی نمی خواهیم و مثل قدیمی ها، فریاد رسالت سر نمی دهیم و شیون از دردها نداریم. ما، آدم های معمولی این عصر، این قرن و این گردالوی خاکی هستیم که به جای آرمان، آرزو داریم و رویا. ما به دنبال آن حداقل