پدیده بیابان زایی به عنوان یک چالش اساسی زیست محیطی نه فقط برای ایران بلکه برای همه کشورهای جهان مطرح است.

براساس گزارش های جهانی پیشروی و توسعه بیابان ها زندگی بیش از 250 میلیون نفر را در سراسر جهان به طور مستقیم تحت تاثیر قرار داده است و در عین حال زندگی بیش از یک میلیون نفر را در بیش از 100 کشور به مخاطره می اندازد، مردمی که اکثرا در فقیرترین، محروم ترین و ضعیف ترین کشورها به لحاظ مسائل سیاسی به سر می برند.متاسفانه تلاش هایی که در راستای بیابان زدایی در گذشته صورت گرفته آنطور که باید موفق نبوده است و برای یافتن راهکاری تازه و نو، دولت های 170 کشور جهان، در ماه مارس سال 2002 میلادی به کنوانسیون بیابان زدایی سازمان ملل متحد پیوسته اند.

هدف از انعقاد کنوانسیون بیابان زدایی ارتقای اقدامات موثر از طریق برنامه های محلی مبتکرانه و نیز همکاری های حمایتی بین المللی است.صندوق بین المللی توسعه کشاورزی (IFAD) سازمان ملل متحد پیشتاز امر بیابان زدایی است. این صندوق فعالیت بیابان زدایی را از قاره آفریقا آغاز کرد.

ایران نیز با دارا بودن بیش از 32 میلیون و 500 هزار هکتار بیابان، یکی از کشورهای درگیر با این مساله است. عرصه ای طبیعی که در بیش از 18 استان پراکنده شده است.

فلات مرکزی ایران یکی از معروف ترین مناطق خشک جهان محسوب می شود. 80 درصد از کل سرزمین ایران از آب و هوای خشک و نیمه خشک برخورداراست و به این ترتیب در معرض خطر فرایند پیشروی بیابان ها قرار دارد.

میانگین سالانه ریزش باران در بیابان های ایران کمتر از

50 میلیمتر است این در حالی است که همین میزان در مورد کل کشور به 320 میلیمتر در سال بالغ می شود. بیابان ها و مناطق بیابانی روی هم 34 میلیون هکتار از اراضی ایران را به خود اختصاص می دهند و 12 میلیون هکتار نیز ماسه ای بوده و یا از شن و ریگ روان پوشیده شده است.با توجه به وسعت فراوان بیابان در ایران، از زمانی که طرح بیابان زدایی آغاز شد تا سال 1388 در کشور بیش از 26 میلیون هکتار، جنگل های دست کاشت از گونه های مقاوم و متناسب با مناطق خشک در ایران ایجاد شد.