از نخستین روزهای تلفات گوزن زرد ایرانی در پارک ملی کرخه در منطقه حضور داشتم و شاید اگر اطلاعاتم از آن منطقه عینی نبود، به این آسانی درباره این موضوع اظهار نظر نمی کردم.

گوزن های زرد در شهریور سال 86 از جزیره اشک دریاچه ارومیه و دشت ناز ساری به این مکان منتقل شدند. مکانی که زمانی زیستگاه اصلی این جانوران زیبا به شمار می آمد. آن سال، نخستین گوزن ها را که شامل 2 راس بود از ارومیه تا کرخه همراهی کردم. وقتی به سایت گوزن زرد در کرخه رسیدم احساس سر افرازی به من دست داد؛ چرا که با استقبال بسیار زیاد پرسنل محیط زیست خوزستان رو به رو شدم.در ابتدا 70 هکتار فضا برای نگهداری گوزن ها فنس کشی شده بود و بعد از 4 سال، 130 هکتار دیگر هم به سختی به آن اضافه شد. سختی اش آن جایی بود که این قسمت از بیشه های کرخه که محل عبور دام های آنها بود می گذشت و بومیان به هیچ عنوان رضایت به بسته شدن محل رفت و آمد احشام خود نمی دادند. استقرار محیط بانان در اطراف محل فنس و مذاکرات با بزرگان روستاهای اطراف موجب شد تا در نهایت زیستگاه و مامن امنی در فضای نیمه اسارت برای گوزن ها ایجاد شود. پس از گذشت 6 سال و افزایش جمعیت گوزن ها که سازگاری خوب آنها را نشان می داد متاسفانه یک بیماری که عامل اصلی آن تخمگذاری مگسی به نام «میاز» بود موجب تلفات سنگینی در منطقه شد. از روزهای ابتدایی تلفات به همراه کارشناسان و پرسنل محیط زیست خوزستان در منطقه حضور داشتم و شاهد فعالیت ها و عملکرد آنها بودم. بر هیچ کس پنهان نیست که امکانات ما در حوزه محیط زیست بسیار کم و ناچیز است، اما استفاده ما از همین امکانات ناچیز ملاک قرار می گیرد.

این روزها انتقادات زیادی در این باره مطرح می شود.انتقاد از سوی افراد نا آگاه که فقط منتظرند محیط زیست را با علت و بی علت به باد انتقاد بگیرند.

اگر کسی دلش به حال گوزن زرد می سوزد و معتقد است محیط زیست در این زمینه کمکی نکرده، چرا خود پا به میدان نمی گذارد؟ از گرما و دوری راه نگران هستند یا این که ترجیح می دهند زیر باد خنک بنشینند و هر حرفی به ذهنشان رسید از طریق فضای مجازی منتشر کنند تا بیشتر دیده شوند؟