جامعه ایران با انقلاب مشروطیت به سده بیستم پا گذاشت. در روند این انقلاب، ایرانیان کوشیدند به خودکامگی زمامدارانشان پایان دهند و حکومتی نو به وجود بیاورند. این حکومت بر بنیاد قانون اساسی استوار بود. قانون اساسی شکل و کارکرد حکومت، محدوده قدرت آن و چگونگی نظارت بر نهادهای حکومتی را مشخص می کرد. مواد این قانون چنان تنظیم شده بود که قوه قانونگذاری (مجلس) را بر قوه مجریه چیره می ساخت. هیات دولت را مجلس بر سر کار می آورد؛ وزیران در برابر نمایندگان برگزیده مردم (که نمایندگان مجلس بودند) مسوول شناخته می شدند؛ شاه قدرتی محدود داشت و در حقیقت باید از رای مجلس پیروی می کرد. به علاوه، قانون اساسی دارای