موسیقی پاپ معاصر ایران بی شک به موسیقی جنوب کشور مدیون است؛ این دین را بزرگانی به گردن موسیقی پاپ ایران گذاشته اند که نواهای اصیل و فولکلوریک ساحل خلیج فارس و دریای عمان را آرام آرام با موسیقی پاپ درهم آمیخته اند و عصاره اش را امروز می توان در سبک مرحومان ابراهیم منصفی و ناصر عبداللهی و سهیل نفیسی سراغ گرفت.

از «ناصر عبداللهی» سخن بسیار گفته اند و توجه رسانه ای به او به حدی بوده که حالااسطوره ای از این خواننده پاپ به جا مانده و همین موضوع مجال بیشتری را برای کشف چهره واقعی این هنرمند جوانمرگ می طلبد.

اما وضع «ابراهیم منصفی» تاحدودی متفاوت با اوست. او که موسیقی جنوب ایران را به روشنفکران روزگار «خوشه» و «فردوسی» شناساند، با مرگی خودخواسته، حاشیه های بسیاری را به دور نام خود رقم زد که تابه امروز، مجال انتشار آثارش را با چالش های جدی مواجه کرده. اما شاید همای اوج سعادت برخاسته از شانه این دو جنوبی خواننده، بر بالای سر «سهیل نفیسی» در چرخش است که خود به نوعی از ادامه دهندگان راه «ابراهیم منصفی» به حساب می آید و انتشار آلبوم هایش لااقل در میان قشر تحصیلکرده، با استقبال خوبی مواجه شده است.

نباید این نکته را نادیده گرفت که موسیقی پاپی که در 50سال اخیر از خطه جنوب کشور به پایتخت و بعضا به خارج از مرزهای ایران سرایت کرده، آبشخور فراخی دارد از سه شاخه مهم موسیقی بندری، موسیقی بوشهری و موسیقی خوزستانی و گاها ادغام این سه باهم، در کنار دستاوردهای فطری و محیطی هنرمندان، شکل تازه ای از روایت رازهای دریایی و شکوه غم مردم بومی آن ناحیه را رقم زده است.

موسیقی جنوب ایران حالاخاستگاه چند خواننده تازه نفس تر نیز هست که به مدد آهنگ های گل کرده شان از یک سو و حمایت طرفدارانشان از سوی دیگر، بدل به چهره های مهم صنعت موسیقی امروز شده اند و البته که «رضا صادقی» یکی از همین هاست. مردی که یک نفس در 10سال اخیر خوانده و خوانده و در این میان هم به مدد بنیه ادبی اش و هم تنوع روش های تکثیر آثار موسیقی، حسابی در میان نسل امروز هواخواه یافته است. رضا صادقی اما در آخرین آلبومش، دوباره به ذات موسیقی جنوب نزدیک شده و این موضوع نشان می دهد که او برای جلب نظر مخاطبانش، ناچار از وابسته بودن به ریشه های تاریخی خود است.