... اما گویا ضحاک بود که دشنه در سینه اسب سفید عربی فرو برد که آمده بود تا فرزندان نخل ها را ببرد به دور از سایه های تازیانه ها و دشنه ها و گویا چنان شیهه می کشیده است شاد و رها که هرگز گمان به مرگ خود نمی برده است آن هم بر نطع جلاد... پیرزن ها که از خواب تاک ها آمدند و لب حوض نشستند به تماشای رقص ماهی های رنگی و دوبیتی های مداوم فواره که می خواند: غم عالم همه کردی به بارم...

او را دیدند که سر اسب سفید را بریده بود و شیهه هایش را به دهان تاریک باد می افکند، مثل بمب های شیمیایی...

- و انگار آنگاه پیرزن ها فهمیدند که نمایش تمام شده است که خیلی وقت است خودشان هم مرده اند و این صدای فواره ها را حالاتنها در ملکوت شبی دور و از دهان اسبی بی سر شنیده اند و... از خودشان ترسیدند، چون که سایه جلاد می گذشت بر تاکستان.

- و آن وقت شنیده ام که آهوها می خواهند بره هاشان را شیر دهند در کنار تپه های سروها و نخل ها، بی آنکه نگاهشان هرگاه برمد به دورها از هول دشنه ها و بمب های شیمیایی...

و شنیده ام که بره آهو می خواهد بخواند رنگ انگورها را در غزلی بخواند تا بخوابد رام و آرام در جهانی که از بمب های شیمیایی، بوی هجرانی گرفته است، چون نگاه های رمیده غمناک یاران بر آستانه کوره های داخائو، آشویتس، حلبچه، سوریه...

- خدا نگه دار ای چشمان زیبا!

- خدا نگه دار، محبوبم، ای یار!

نفرین تاک های سوخته سرنوشت بشر بوده است از دیر زمانی در باغچه کودکی ها تا حالای اندوهان بی پایان.

- بعد از این، آه! اگر بگذارد اژدها، می خواهند بخوابند عاشقان، با دشنه ها در سینه هاشان و به رویا ببینند: شبی چراغان از عطر ستاره، بی بوی عفونت، بی بوی بمب شیمیایی...