راهی که رستاک تا امروز رفته، راهی بوده که از انگیزه های شاداب هنری و با تکیه بر ظرفیت های عاطفی موسیقی شروع می شود، از ارجاع های بی ارتباط به موسیقی فاصله می گیرد و در نهایت صمیمیت برخاسته از حاصل کار و تلاش، به طرزی لطیف و دلپذیر، دلالت های خود را در ارتباط با اجتماع و زمانه پیدا می کند بدون این که از ابتدا بخواهد شعار بدهد. در اینجا، هم زمان، هم نیازهای اجتماعی برآورده می شود و هم نیازهای هنری و این دو در فرهنگ و تاریخ ایران هیچ وقت از همدیگر جدا نبوده اند. گاه با ادعای نزدیکی به مردم و گاه با فاصله گیری هایی عبوس و متفرعن که بتواند برای ظاهربینان، توجیه کننده نقطه ضعف هایشان باشد و «موسیقی»های