خودش می گفت شهر به شهر گشته بود ولی بی ثمر، می گفت انگار هر چه بیشتر می گشت دورتر می شد و نمی یافت، آن روزها بارها گفت که ناامید از یافتن گمشده اش به مدرسه ما آمده بود، ناامید آمد ولی بی امید نرفت، داشتم گریه می کردم که مرا دید، گریه ام به نگاهش که افتاد گام هایش به سویم کشیده شد، من شدم امید گمشده او و او شد... (بغض کرد و دیگر نگفت)...در تحریریه روزنامه ایران روبه رویم نشسته بود، بعد از 18 سال چقدر تفاوت در چهره داشت، به سختی او را شناختم، علی فیلم «بچه های آسمان» را می گویم، همان پسر هشت، نه ساله ای که با آن چشمان معصومانه و جثه نحیف با قصه مجید مجیدی روایت زندگی در فضای نداری، شرارت فقر اقتصادی