لفظ رمان عامه پسند را به دو شکل می توان به کار برد. شکل اول این است که عامه پسند را چیزی سطحی و بی ارزش تلقی کنید. شکل دوم به این صورت که عامه پسند یعنی چیزی که عموم بپسندند. عامه مردم اثری را بپذیرند و از آن لذت ببرند.

من به شخصه نظرم این است که لفظ عامه پسند در مورد ادبیات به معنی پسند مخاطب عام است. نمی دانم چرا عده ای از نویسندگان و منتقدان و رسانه ها در برابر رمان عامه پسند شمشیر را از رو بسته اند و این آثار را نخوانده، تخطئه می کنند و همه نویسندگان این آثار را با یک چوب می رانند. چه اشکالی دارد در کنار رمان های نخبه پسند، رمان عامه پسند هم حضور داشته باشد، مگر این گروه از نویسندگان غیر از عشق و احترام و محبت می نویسند؟ از عشق و دردهای مردم جامعه می نویسند که وجود دارد. از مشکلات زندگی می نویسند که وجود دارد. به نظرم نویسندگان ادبیات عامه پسند از چیزهایی غیر عادی و نامتعارف نمی نویسند.

من با همین رمان های عامه پسند فارسی، شروع کردم. چه اشکالی دارد کتاب آن قدر آسان و جذاب نوشته شده باشد که در بین اقشار مختلف جامعه از هر سنی آن را بپذیرند و بخوانند و از آن لذت ببرند. سلیقه انسان در هر سن و در هر مقطع از زندگی فرق دارد و تغییر می کند. هرچند سال یک بار سلیقه جامعه تغییر می کند. در سال های قبل از انقلاب در محیط دانشگاهی، در محافل ادبی شعر نو حرف اول را می زد. پس از انقلاب بویژه در دو دهه اخیر اکثر افراد جامعه گرایش به مطالعه رمان دارند. به نظر من در حال حاضر سلیقه مردم از نوجوانان تا بالای 50 سال به سمت مطالعه رمان های عامه پسند گرایش پیدا کرده است. عامه نویسی با عامیانه نویسی خیلی فرق دارد. در تمام دنیا نویسندگان بزرگی هستند که سبک نویسندگی شان عامه نویسی است. برای عامه مردم می نویسند، به خاطر این که مخاطب بیشتری جذب کنند. منتها در تمام دنیا از این آثار استقبال می شود و به چندین زبان ترجمه می شود. برای آن تبلیغات زیادی می کنند. تیراژ زیادی دارد. منتها در ایران همه به دنبال کوبیدن و نفی آن هستند.

نویسنده